''SANMAK''

Bugünlerde etrafımda sıkça duyduğum ama üzerine pek az düşündüğüm bir kelime var: ''Sanmak''.

Belki sen de hiç durup sormadın kendine: “Ben neyi sanıyorum?”

Belki bu yazı, sana da bir kapı aralar…

Sanmak... bir kelime gibi görünür; ama bazen bir ömrün en ince çatlağı olabilir.

📌İnsan bu hayatta en çok;

Sevildiğini sanır.

Oysa kimi zaman sadece ihtiyaç duyulmuştur.

📌Anlaşıldığını sanır.

Oysa çoğu zaman sadece dinlenmiş gibi yapılmıştır.

📌Değer verildiğini sanır.

Çünkü emeğini verdiği yere kalbini de vermiştir. Ama değer; bazen sadece çıkarla ölçülür.

📌Gitmeyeceklerini sanır.

Halbuki insanlar bazen hiçbir şey olmamış gibi çekip gider.

📌Bir gün her şeyin düzeleceğini sanır.

Ama bazı şeyler düzelmez; sadece zamanla kabuğa dönüşür.

📌İyi niyetinin karşılık bulacağını sanır.

Oysa iyi niyet; bazen en çok suistimal edilen yerdir.

📌Kendisinin de bir gün seçileceğini sanır. Ama çoğu zaman sadece seçeneklerden biri olmuştur.

📌Zamanla unutacağını sanır.

Ama bazı duygular zamanla silinmez; sadece derine gömülür.

💯Ve tüm bunlara rağmen…

İnsan yine de “sanmak ”tan vazgeçmez.

Çünkü sanmak, kalbin gerçeğe dayanamadığı yerde yarattığı geçici bir sığınaktır.

Gerçek acıtınca, insan kendine biraz olsun yalan söyler.

Ve o yalanın adı çoğu zaman: ‘’sanmak’’ olur.

İnsan, en çok da kendi içindeki iyiliği başkasında sanır… ve en çok orada yanılır...😊

Sanmak ile umut arasındaki tek bağ duygusal beklentiden bir adım öteye gitmez.

Sanmak, bazen umut edemediğimiz ya da beklemekten yorulduğumuz yerde devreye girer.

Gerçekle yüzleşmeye cesaret edemediğimizde, umut yerine sanmayı seçeriz.

Umut, "olur mu acaba?" derken;

Sanmak, "oldu sanırım" diyerek kalbi geçici olarak yatıştırır.

İnsan bazen umamadığı yerde sanar.

Sanmak, umut kadar masum görünür… ama gerçeğin yerini aldığında incitir.

Biraz uzun oldu...bu sefer idare edin. Her hali ile yazmak istedim ben de kalan ''sanma''nın tortusunu...

Kıymetle kalın,

Elif Yeniçeri